Eerste keer moeder in een vreemd land: Mijn geboorteverhaal in Delft
- Erika Brouwer
- 27 mei
- 3 minuten om te lezen
Bijgewerkt op: 2 dagen geleden
Tussen onbekendheid en vertrouwen: mijn reis naar het moederschap
Toen mijn partner en ik inmiddels drie jaar samenwoonden in Delft, begon onze droom om een gezin te starten steeds concreter te worden. We waren er klaar voor. En toch — als expat in Nederland voelde het idee van zwanger worden en bevallen in een nieuw land ook best spannend. In het land waar ik vandaan kom, ziet de prenatale zorg er heel anders uit. Ik had al verschillende verhalen gehoord, ook van vriendinnen hier in Nederland, en het maakte me wat onzeker.
Maar het verlangen om moeder te worden was sterker. We wilden niet langer wachten.
Toen ik zwanger werd van onze eerste dochter, stapte ik voor het eerst in de wereld van de Nederlandse verloskundige zorg. Alles was nieuw. Mijn eerste afspraken had ik bij Verloskundigenpraktijk Avea in de binnenstad van Delft — dicht bij ons huis. Ik voelde me daar meteen welkom. De verloskundigen namen echt de tijd voor me, en dat gaf me rust.
In de laatste weken van mijn zwangerschap werd er een verhoogde bloeddruk gemeten. Er werd direct actie ondernomen: extra controles, meer aandacht. Wat me vooral bijbleef, is hoe serieus ik genomen werd. Vanaf het begin had ik besloten om vertrouwen te hebben in de zorg, en dat vertrouwen werd volledig beantwoord.
Aan het begin van mijn zwangerschap dacht ik nog dat ik in het ziekenhuis wilde bevallen.
Maar tijdens mijn laatste controle bij de verloskundige — letterlijk een dag voor de bevalling — voelde ik ineens: als het kan, wil ik thuis bevallen.
En zo geschiedde.
Diezelfde avond, terwijl we tv keken, brak mijn vruchtwater — 9 dagen voor mijn uitgerekende datum. De weeën kwamen die nacht nog niet op gang, dus ik bleef wakker van de opwinding terwijl mijn man rustig ging slapen. Rond 8 uur ’s ochtends begonnen de weeën regelmatig te komen. De verloskundige kwam langs: ik had pas 3 cm ontsluiting.
“Het gaat nog wel even duren,” zei ze. Maar het ging ineens snel.
Tegen half twaalf had ik flinke weeën en dacht ik eraan om naar het ziekenhuis te gaan voor een ruggenprik. Toen de verloskundige opnieuw kwam, bleek ik al 8 cm ontsluiting te hebben — het was al bijna tijd. Ze bleef bij me, en even later kwam ook de kraamverzorgster. De laatste uren waren intens, maar ik voelde me gedragen door de zorg en het vertrouwen dat ik had opgebouwd tijdens mijn zwangerschap.
De bevalling was heftig, maar wonderbaarlijk. Op het moment dat mijn dochter werd geboren, verdween de pijn. De endorfines, het geluk... het was overweldigend. Ik was volledig in mijn eigen wereld — en dan ineens, daar was ze.
Nu, 13 jaar later, kijk ik terug op die periode met diepe dankbaarheid. Naar de zorg, de toewijding, de liefde die ik heb mogen ontvangen. Ik kijk naar mijn zwangerschapsfoto’s van toen en zie mezelf door de ogen van de vrouw die ik nu ben. En ik voel alleen maar liefde voor die jonge moeder die haar weg zo dapper bewandelde.
Het lijkt nu misschien een soepel verhaal, maar het was allesbehalve eenvoudig. Tijdens die zwangerschap verhuisden we, verkochten we ons huis, verbouwden we ons nieuwe thuis, en namen we afscheid van mijn schoonmoeder — tien dagen na de geboorte van haar kleindochter. Het was een tijd vol verandering, verlies en groei. Maar dat is misschien een verhaal voor een andere keer.
Wat is jouw ervaring met verloskundige zorg?
Iedere moeder draagt haar eigen verhaal met zich mee — over zwangerschap, bevalling en de start van het moederschap. Ik luister met volle aandacht naar die verhalen. Want juist daarin vinden we verbinding. In wat we hebben meegemaakt, en in wat ons bindt: de reis van het moederschap.
Wil jij jouw verhaal delen? Of ben je in verwachting en wil je deze bijzondere tijd vastleggen met liefdevolle, natuurlijke foto's? Ik hoor graag van je.
Met liefde,Erika
Zwangerschaps- en newbornfotograaf in Delft
Comments